Απόσπασμα από το βιβλίο μου Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας (Ιανός 2011) στο οποίο αποκαθιστώ την έννοια του έθνους ως ανθρωποκεντρική κατηγορία, την οργανική του σχέση με την ελευθερία και το αντιδραστικό εγχείρημα της νεοτερικότητας να το αποδομήσει για να χωρέσει το δόγμα του χειραγωγημένου ανθρώπου υπό το κράτος της αιρετής μοναρχίας και της διεθνούς των αγορών
Η επιλογή της κρατικής διανόησης να αποκόψει την ελληνική κοινωνία από την ιστορική της μήτρα τη διευκόλυνε επίσης στην υπεράσπιση του κράτους της απολυταρχίας και στη συνέχεια της συνταγματική/αιρετής μοναρχίας. Μια υπεράσπιση, ωστόσο, η οποία στην πραγματικότητα δεν αφορούσε στο κράτος αυτό καθεαυτό, αφού κανείς δεν θα αντέτεινε ότι έπρεπε να απελευθερωθεί ο ελληνισμός, αλλά στο πολιτικό σύστημα, με το οποίο εκκαλείτο να συγκατοικήσει η νεοελληνική κοινωνία. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αντίπαλοι του Καποδίστρια αξίωναν από αυτόν να καταργήσει την καθολική ψήφο, προκειμένου η Ελλάδα να εξευρωπαϊσθεί, ενώ ο Χαρίλαος Τρικούπης υποστήριζε ότι για να «εκσυγχρονισθεί» η πολιτική ζωή του τόπου έπρεπε ο πολιτικός να απελευθερωθεί από τον πολίτη!.. Η ίδια επωδός θα επαναληφθεί, ως σταθερά, μέχρι τις μέρες μας. Λίγο καιρό πριν καταρρεύσει το κράτος και οδηγήσει την ελληνική κοινωνία στη νέα καταστροφή, η κρατική διανόηση ενοχοποιούσε την τελευταία και το παρελθόν της «για την αποτυχία των μεταρρυθμίσεων». Η ίδια η σημερινή κρίση του κράτους μεθερμηνεύεται εν τέλει ως αποτέλεσμα της κληρονομιάς της τουρκοκρατίας που εξακολουθεί να φέρνει μαζί της η ελληνική κοινωνία. Η ελληνική κοινωνία, τελικά, αρνούμενη «πεισματικά να λάβει τα χαρακτηριστικά μιας υγιούς κοινωνίας [της] είναι αδύνατον να αντιδράσει ορθολογικά και συντεταγμένα»!.. Η «έλλειψη πολιτικής και πολιτιστικής κουλτούρας [της κοινωνίας] αποτέλεσε τον καταλύτη στην αρνητική εξέλιξη της Ελλάδας». Η κρατική διανόηση δεν αμφιβάλλει ότι η ιδιοποίηση του κράτους και του δημόσιου αγαθού, η εκτροπή του από έναν σκοπό πολιτικής που να συνάδει με το σύνολο κοινωνικό συμφέρον, η χειραγώγηση των θεσμών με κομματικούς εγκαθέτους και συγκατανευσιφάγους της εξουσίας, η διαπλοκή και η διαφθορά, η ίδια η πελατειακή ανασυγκρότηση της σχέσης του με την κοινωνία των πολιτών, χρεώνεται στην τελευταία και όχι στην εγγενή τριτοκοσμική φύση και ως εκ τούτου αναντιστοιχία του με το πολιτικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας.
Οι πραγματικότητες αυτές, στο ελληνικό κράτος, θα συνδυασθούν με την ολοκληρωτική προσχώρηση της νεοτερικότητας στο διατακτικό της «παγκοσμιοποίησης», που έχει θέσει στο στόχαστρό της τις συλλογικές ταυτότητες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο δόγμα της «παγκοσμιοποίησης» που ενοχοποιεί το «έθνος» για την προβολή της ελευθερίας και την υποχώρηση των «δικαιωμάτων», πρωτοστατεί η Αριστερά. Η οποία, γνωρίζει, χωρίς αμφιβολία, ότι η αμφισβήτηση του «συλλογικού», οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κάμψη της πολιτικής αντίστασης της κοινωνίας των πολιτών, στην οικοδόμηση της κυριαρχίας της αγοράς επί του κράτους και της κοινωνίας. Με απλούστερη διατύπωση, η Αριστερά, αποστεωμένη από κάθε ιδεολογικό και κοινωνικό έρμα και περιθωριοποιημένη πολιτικά, επέλεξε να λειτουργήσει ως όχημα για την αποσύνδεση της εργασίας από την πολιτειότητα και, συνακόλουθα, για την περιαγωγή της στο καθεστώς της εργασίας εμπορεύματος.
Οι επισημάνσεις αυτές από μονές του είναι αποκαλυπτικές του γεγονότος ότι η αμφισβήτηση του «έθνους» ως μήτρας της ελευθερίας της κοινωνίας συνομολογεί την αντιδραστική οπισθοδρόμηση της νεοτερικότητας. Το στίγμα της αμφισβήτησης αυτής αποδίδει η εχθρότητα σύσσωμης της εσωτερικής και της διεθνούς άρχουσας τάξης προς την κοινωνία. Όπως στο παρελθόν, η αντίθεση σοσιαλισμού-φιλελευθερισμού, αναπτύχθηκε εν απουσία της κοινωνίας, η οποία διατηρήθηκε επιμελώς στον ιδιωτικό χώρο, έτσι και σήμερα η κοινωνία των πολιτών προσεγγίζεται ως μείζον απειλή για την «πρόοδο». Με άλλα λόγια, η πρόοδος που επαγγέλλεται το ηγεμονικό σύμπλεγμα της εποχής μας, δεν περιλαμβάνει την ελευθερία της κοινωνίας στο διατακτικό της. Εδράζεται όμως στην ανατροπή της σχετικής ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς, την οποία παρήγαγε το σημερινό στάδιο της κατάστασης του σύνολου κόσμου, σε βάρος της πρώτης.
Με βάση τα ανωτέρω ολίγα, συνάγεται ότι η υιοθέτηση της νεοτερικής γνωσιολογίας για το έθνος και, μάλιστα, η άρνηση του εθνικού παρελθόντος και της συνέχειας του ελληνικού κόσμου, ισοδυναμεί με την άρνηση του ανθρωποκεντρικού του γινομένου. Το οποίο, σε τελική ανάλυση, το μεν αποκαλύπτει τις παρωχημένες ήδη πρωτο-ανθρωποκεντρικές εμμονές της εποχής μας. Το δε, διδάσκει την κατεύθυνση της εξέλιξης του νεότερου κόσμου, δηλαδή το διακύβευμα της προόδου. Αυτή ακριβώς η διάσταση του ελληνικού έθνους κοσμοσυστήματος τρομάζει τους εκπροσώπους της νεοτερικότητας.
- Διατηρείται το δικαίωμα αναδημοσιεύσης του παρόντος άρθρου σε οποιοδήποτε μέσο, με απαραίτητη προϋπόθεση να αναγράφεται η παρούσα ιστοσελίδα και ο συγγραφέας ως πηγή. -