Οι μηχανισμοί του κράτους κατοχής και οι ολιγαρχικές συμμορίες που το νέμονται παραμένουν ανέγγιχτα, έτοιμα να “διαχειρισθούν” τις “δόσεις” του κάθε νέου δανείου, κατά τον “τρόπο” τους και το συμφέρον των σιτιζομένων στο πρυτανείο τους. Η εναλλαγή του κομματικού κατεστημένου στην εξουσία είναι απολύτως αδιέξοδη, αφού όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν στο ουσιώδες της διατήρησης των δομών του βαθέως κράτους.
Η ίδια η “Αριστερά”, αγκυλωμένη στο παρελθόν της, διατηρεί μια άκρως προβληματική σχέση με την εθνική συλλογικότητα, επειδή προσεγγίζει τον φορέα της, την κοινωνία των πολιτών, ως υποζύγιο για την κατάκτηση της πολιτικής ηγεμονίας και εξουσίας. Εξακολουθεί να διακηρύσσει το σωτηριακό “ιστορικό της πεπρωμένο”, που είναι η καθοδήγηση και όχι η αντιπροσώπευση της κοινωνίας. Γι’αυτό και αντιμετωπίζει με απέχθεια την προοπτική μιας θεσμικής ενσωμάτωσης της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτεία. Ισχυρίζεται ότι αρκεί να ανέβη αυτή στην εξουσία για να βρει ο “λαός” τη θέση που του ταιριάζει σ’αυτήν. Όμως, ενόσω χρόνο η κοινωνία των πολιτών έστελνε την “Αριστερά” στο εκλογικό περιθώριο, η τελευταία επιχειρούσε να στρέψει εναντίον της πρώτης τους οικονομικούς μετανάστες, επικαλούμενη την ανωτερότητα των “δικαιωμάτων”, έναντι της “ελευθερίας”, της ολιγαρχικής ετερότητας έναντι της δημοκρατικής αυτονομίας. Η ίδια αυτή “Αριστερά” προτάσσει μια εκδοχή του περιβάλλοντος, αποφλοιωμένη από το κοινωνικό της διακύβευμα, η οποία προόρισται να μεταβάλλει τη “χώρα” σε “χώρο”, καθώς και μια αντίληψη του οικονομικού συστήματος, που αναπέμπει την κοινωνία στην εποχή των σπηλαίων .
Η απομάκρυνση της “Αριστεράς” από το διακύβευμα της προόδου, την οδήγησε να οικοδομήσει την πολιτική της ρητορική για την κρίση, αφενός στην άρνηση της ελληνικής ιδιαιτερότητας -της προφανούς αναντιστοιχίας του τριτοκοσμικού νεοτερικού τύπου κράτους προς το ανθρωποκεντρικό ανάπτυγμα της ελληνικής κοινωνίας- και , συνακόλουθα, στη μετάθεση της ευθύνης για την κρίση στην Ευρώπη. Και αφετέρου, στον ισχυρισμό της ηθικής της ανωτερότητας έναντι του αντιπάλου. Εάν αναλογισθεί κανείς ποιοί θα μας κυβερνήσουν σε μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της “Αριστεράς”, μόνο μελαγχολία και τρόμος μας αναλογεί .
Στον αντίποδα, για να ξαναγίνει η χώρα συνομιλητής με την “τρόικα” προϋποτίθεται η άρση των αιτίων της ελληνικής κρίσης, δηλαδή η εκ βάθρων ανασυγκρότηση των πυλώνων της ιδιοποίησης του πολιτικού συστήματος, της δημόσιας διοίκησης και η ανάκληση της νομοθεσίας που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Για να γίνει όμως αυτό, απαιτείται η δημιουργία μιας θεσμικά δομημένης νέας πολιτειακής σχέσης μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και της πολιτικής εξουσίας , που θα εξαναγκάζει την πολιτική τάξη να πολιτεύεται εθνικά ή, με διαφορετική διατύπωση, κατά το κοινό συμφέρον.
|
||||||||||||
- Διατηρείται το δικαίωμα αναδημοσιεύσης του παρόντος άρθρου σε οποιοδήποτε μέσο, με απαραίτητη προϋπόθεση να αναγράφεται η παρούσα ιστοσελίδα και ο συγγραφέας ως πηγή. -