της Λίλας Κοζυράκη,
Την από δεκαετίας σοβούσα κρίση στη χώρα μας πάμπολλοι διανοητές της νεοτερικότητας, φερόμενοι ως ειδικοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, παρότι στην πραγματικότητα δεν είναι παρά “νομιζόμενοι επιστήμονες”, επιχείρησαν να εξηγήσουν και αιτιολογήσουν συχνά πυκνά, πλην όμως απέτυχαν να κατανοήσουν τα πραγματικά αίτια της και να προτείνουν βιώσιμη λύση στο ζέον ελληνικό πρόβλημα. Αυτό συνέβη κυρίως διότι οι εκφραστές της νεοτερικής επιστήμης και της συνακόλουθης “σχολής ενιαίας σκέψης” αγνοούν τη θεμελιώδη γνωσιολογική μέθοδο προσέγγισης του ελληνικού κόσμου και πρόσληψης της ιστορικής διαχρονίας του, περιοριζόμενοι απλώς σε περιγραφικές διαπιστώσεις των συγκαιρινών κοινωνικοπολιτικών φαινομένων, χωρίς κοσμοσυστημική αναγωγή τους στο ανθρωποκεντρικό υπόβαθρο των κοινωνιών που συγκρότησε ο Ελληνισμός, από την κλασσική αρχαιότητα με τις αυστηρά κρατοκεντρικές πόλεις/κράτη, την ελληνιστική εποχή με τα μεταβατικά μακεδονικά βασίλεια, την ρωμαϊκή με την ανθρωποκεντρική ώσμωση της ρωμαϊκής ηγεμονίας, και την βυζαντινή Οικουμένη με την ολοκλήρωση της ανθρωποκεντρικής μετάβασης στην μετακρατοκεντρική εποχή των πόλεων/κοινών πέριξ της προεξάρχουσας Μητροπόλεως.
Προς το σκοπό της κατανόησης των αληθινών αιτίων της δεκαετούς κρίσης και της διαμόρφωσης των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών για την υπέρβασή της, συμβάλλει καίρια ο γνωσιολογικός “θησαυρός” που μας προσφέρει η τριλογία των συγγραμμάτων του τ. Πρυτάνεως & Ομ. Καθηγητού Παντείου Γεωργίου Κοντογιώργη, με τους εξής τίτλους: “Οι Νέοι, η Ελευθερία και το Κράτος”, “Η Κομματοκρατία και το δυναστικό κράτος” και “Οι Ολιγάρχες”.
Η “κοντογιώργεια σκέψη” εν αντιθέσει προς την ενιαία νεοτερική, απαγκιστρώνεται από την “προβολική μέθοδο” της νομιζόμενης επιστήμης της νεοτερικότητας, η οποία μεθερμηνεύει το παρελθόν σύμφωνα με το δικό της πρότυπο και αυτοπροβάλλεται ως καθολικό γεγονός με αξιώσεις μάλιστα ανθρωποκεντρικής τελειότητας στην βιολογική εξέλιξη των ανθρωπίνων κοινωνιών, και παράγει ένα ολοκληρωμένο γνωσιολογικό σύστημα μελέτης, ανάλυσης κι ερμηνείας των εκάστοτε κοινωνικοπολιτικών φαινομένων, καθιερωμένο κι ευρέως γνωστό με τον όρο Κοσμοσυστημική Γνωσιολογία, η οποία ερείδεται σε τρεις βασικούς γνωστικούς άξονες: α. Την ορθή κατ’ Αριστοτέλη τυπολογία των πολιτευμάτων, β. Την ανανοηματοδότηση και αποκάθαρση των παραχαραγμένων εννοιών και γ. Την εξελικτική βιολογία του κοινωνικού ανθρώπου. Βασική προϋπόθεση ωστόσο για τη δυνατότητά μας να αντιληφθούμε την Κοντογιώργεια Σχολή Σκέψης αποτελεί η αυτεπίγνωση της απατηλής κατάστασης που βιώνουμε σήμερα και η απόσειση των διανοητικών απολιθωμάτων του συντηρητισμού και της νεοτερικής αντιδραστικής στασιμότητας, που μυρηκάζουν οι “Συγκατανευσιφάγοι του κρατικοδίαιτου Πρυτανείου”.
Οι τελευταίοι αυτοί δόμησαν το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα σύμφωνα με τις προσωπικές επιδιώξεις και τα συμφέροντά τους, εξοβελίζοντας την κοινωνία σε ρόλο ιδιώτη, με την αναγνώριση στους νεο-Ελληνες, αντί της ανέκαθεν βιούμενης καθολικής τους ελευθερίας (ήτοι της σωρευτικά λειτουργούσας σε προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο) μόνον της ατομικής, της προσωπικής δηλαδή αυτονομίας που επεδίωκε ο εξερχόμενος από την φεουδαλική δεσποτεία δουλοπάροικος του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Στο αμείλικτο κι αναπάντητο μέχρι σήμερα ερώτημα Τις πταίει δια την δεκαετή κρίση; η δέουσα απάντηση είναι πως φταίει το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα, το οποίο όντας αυστηρά ολιγαρχικό, μας φόρεσε τα στενά θεσμικά παπούτσια της προ-Σολώνειας, πρωτοανθρωποκεντρικής εποχής.
Η καθήλωση της νεοελληνικής κοινωνίας στους πολιτικούς συσχετισμούς του 17ου & 18ου αιώνα, ενόσω η οικονομία έχει αυτονομηθεί από το κράτος/πολιτικό σύστημα και επανεισαχθεί σ’ αυτό με όρους ισχύος “διεθνοπολιτικού δρώντος” και η συνακόλουθη χαοτική διάσταση μεταξύ της εγχώριας θεσμικής στασιμότητας και της χρηματοπιστωτικής διεθνοποίησης, είναι ακριβώς η αιτία που εξηγεί και χαρακτηρίζει την κρίση που βιώνουμε από το 2010 ως εξόχως πολιτική.
- Διατηρείται το δικαίωμα αναδημοσιεύσης του παρόντος άρθρου σε οποιοδήποτε μέσο, με απαραίτητη προϋπόθεση να αναγράφεται η παρούσα ιστοσελίδα και ο συγγραφέας ως πηγή. -